نوشتار ایرانی
فرهنگ و تاریخ اجتماعی ایرانیان
نوشتار ایرانی
فرهنگ و تاریخ اجتماعی ایرانیاندستکاری فرهنگ خطرناک است
مهرداد ایران‌مهر
نوروز و آیین‌های وابسته به آن، ریشه در آداب و رسوم مردم این خاک دارد. فرهنگ چیزی نیست که بتوان آن را با دستور پدید آورد و یا با فشار و زور تغییرش داد و متوقفش کرد.
اما شوربختانه سال‌هاست که عده‌ای مذهبیِ غربزده و غربزدهٔ مذهبی با پیگیری عجیبی در پی کمرنگ کردن و از میان بردن نمادهای فرهنگ ایرانی و از آن جمله نوروز باستانی هستند.
فارس و غیرفارس، فارسی‌زبان و غیرفارسی‌زبان
مهرداد ایران‌مهر
مفاهیم و مقولاتی چون فارس و غیرفارس، آریایی و غیرآریایی، اقلیت و اکثریت، اقوام و قومیت‌ها، مناطق قومی، زبان محلی، زبان مادری، قوم و نژاد، فرهنگ اقوام، تبعیض‌های قومی و مذهبی، حق تعیین سرنوشت قومیت‌ها و ملت‌ها(!) و این دست مسائل، عموما الفاظی مرسوم در میان عوام بوده و نباید که در طرح مسائل مملکتی و حاکمیتی، به آن‌ها اعتنا کرد و یا آن‌ها را مورد استفاده قرار داد.
تاریخ هشت هزار سال شعر ایرانی
استاد رکن‌الدین همایون‌فرخ
مستعربان و شیفتگان ادب عرب، پیوسته سخن از این مقوله رانده‌اند که ادب فارسی و شعر فارسی، دنباله‌رو ادب و شعر عرب بوده است و ایرانیان پیش از تسلط عرب و آشنایی با زبان عربی، نه شعر داشته‌اند و نه نثر!
سیبویه ایرانی، صرف و نحو عربی را بنیان گذاشت
طبق نوشتۀ روزنگارهای بین‌المللی، سیبویه زبانشناس معروف ایرانی (140-180 ه.ق) در شیراز زیست.
اهمیت تاریخی سیبویه از آن جهت است که نخستین فردی بود که برای زبان عربی صرف و نحو (دستور زبان) نوشت و صداها را در این زبان مشخص ساخت. بنابراین، علامات ضمه، فتحه، کسره و تنوین ها اختراع و کار سیبویه ایرانی است. وی با این عمل عنوان «سیبویه نحوی» را به خود اختصاص داد. بدون کاری که سیبویه کرد و در آن زمان یک شاهکار بود، پیشرفت زبان عربی میسر نبود و استحکام این زبان به این صورت باقی نمی‌ماند. به این ترتیب، این ایرانیان بودند که برای اعراب دستور زبان نوشتند.
چگونه میتوان ایرانى بود؟
پاسخ دکتر عبدالحسین زرین‌کوب به یک پرسش
تقریباً دویست سال پیش، در اروپاى عهد روشنگرى «منتسکیو» ـنویسنده و فیلسوف فرانسوىـ با لحنى طنزآمیز و پرکنایه که در سراسر «نامههاى ایرانى» او جلوه دارد، سؤالى تفکرانگیز در دهانِ از حیرت بازماندۀ پاریسیهاى کنجکاوى گذاشت که دربارۀ شکل غریب و قصههاى حرمسراى دو مسافر ایرانى ـریکا و ازبک-، از روى تعجب و فضولى پچپچ میکردند و با هیجان تمام میپرسیدند:
«چگونه میتوان ایرانى بود؟».