نگرشی تحلیلی بر اصل ١۵ قانون اساسی

مهرداد ایران‌مهر

در آغاز نیازی نمی‌بینیم تاکید نماییم، قانون اساسی در هر کشوری مرجع و منبع فصل‌الخطاب بوده و امری لازم‌الاِتبّاع محسوب می‌گردد؛ و در همین باره، قانون اساسی کنونی کشورمان نیز یکی از قوانین اساسیِ مترقی و پیشرفته در جهان امروز به شمار می‌آید.

اما این روزها، یکی از اصول بحث‌برانگیزِ این قانون، «اصل پانزدهم» در فصل دوم آن می‌باشد.(فصل مربوط به زبان، خط، -تاریخ و پرچم رسمی کشور-)

امروزه بخش قابل‌توجهی از کسانی که درگیر بحث‌های مربوط به زبان‌های محلی و قومی هستند، به دلایلی کاملا تامل‌برانگیز، متاسفانه بی‌اعتنا به قانون و تنها بر اساس رویکردهای به اصطلاح ژورنالیستی و حتی گاه به شکلی عوام‌زده، پیگیر این مسئله می‌باشند. از این رو، بی‌گمان پیش‌نیاز ورود به اینگونه بحث‌ها، داشتن نگاه کارشناسی، پرهیز از ایجاد هیاهو، خودداری از ورود به بازی‌های مرسوم سیاسی و نیز میدان ندادن به عناصری است که ارتباط فکری آنان با فراسوی مرزها محرز می‌باشد.

سیبویه ایرانی، صرف و نحو عربی را بنیان گذاشت

طبق نوشتۀ روزنگارهای بین‌المللی، سیبویه زبانشناس معروف ایرانی (140-180 ه.ق) در شیراز زیست.

اهمیت تاریخی سیبویه از آن جهت است که نخستین فردی بود که برای زبان عربی صرف و نحو (دستور زبان) نوشت و صداها را در این زبان مشخص ساخت. بنابراین، علامات ضمه، فتحه، کسره و تنوین ها اختراع و کار سیبویه ایرانی است. وی با این عمل عنوان «سیبویه نحوی» را به خود اختصاص داد. بدون کاری که سیبویه کرد و در آن زمان یک شاهکار بود، پیشرفت زبان عربی میسر نبود و استحکام این زبان به این صورت باقی نمی‌ماند. به این ترتیب، این ایرانیان بودند که برای اعراب دستور زبان نوشتند.