اقلیت و اکثریت

"در کشوری که مردم آن، ملت شده باشند، اقلیت و اکثریتی وجود ندارد. هر اقلیت و اکثریتی، امری اعتباری است، نه وجودی.

چنان که می‌گوییم، اکثریت موافق یا مخالف فلان سیاست یا برنامه، اما نمی‌توان گفت اقلیتی مسیحی یا یهودی (یا قومی)، زیرا آنان عزل نظر از دیانت (و زادگاه) خود، شهروندان کشور (ایرانی) به شمار می‌آیند."

-جواد طباطبایی، ملت، دولت‌ و حکومت قانون، جُستار در بیانِ نصّ و سنت، چاپ دوم، ص ۲۵۷

حرام سیاسی چیست؟

انگار جمهوری اسلامی تعهد داده که علاوه بر تمام اشتباهات دنباله‌دارش، هر یک دهه در میان، یک خطای جدید نیز مرتکب شود.

آمایش سرزمین یا بومی‌گزینی؟

مهرداد ایران‌مهر

متاسفانه هنوز هم جوّ عوام‌زدگی و حرمت نهادن بر رصد اوضاع تا افق نوک دماغ، با درصد بالا و نگران‌کننده‌ای بر بخش قابل‌توجهی از اوضاع اجتماعی و جامعه ایرانی حاکم است.

راحت‌طلبی، منفعت‌جویی و ترجیح منافع شخص بر جمع، از نمودهای این رفتار تخریب‌کننده است که علم جامعه‌شناسی سرفصل‌هایی متعدد برای پرداختن به آن دارد. ترجیح "تقلیل‌گرایی بر پایه منطقه‌گرایی" بر مقوله "همگرایی بر پایه تمرکزگرایی"، دلیل اصلی این چالش آسیب‌زاست.

تُنگ سلجوقی

تُنگ شیشه‌ای، دوره سلجوقی

گنجینه دیوید، کپنهاگ

شاه‌اسماعیل صفوی

نواب گیتی‌ستان و احیاگر ایران بزرگ

شاه‌اسماعیل، ایران پرهرج و مرج را وحدت بخشید و ملیت ایرانیان را احیا کرد و بر وسعت دامنه اختلافاتی که میان ایران و دیگر کشورهای اسلامی وجود داشت، افزود. اختلاف و تفرقه‌ای که مذهبی‌اش خوانده‌اند، اساسا ماهیتش ملی و سیاسی بود.