خلیج فارس در اسناد

رودریک اون کارگزار انگلستان در حوزۀ خلیج فارس، نخستین کسی است که در کتاب خود با نام «حباب طلایی» به سال ۱۹۵۷ میلادی دریای جنوبی ایران را خلیج عربی خوانده است.
پس از وی، هم‌میهن دیگرش سرچارلز دارلیمپل بلگریو نماینده ویژه بریتانیا در بحرین و مشاور شیخ این جزیره، در سال ۱۹۶۶ میلادی در کتابش با نام «دزدان دریایی» در فرازهایی مانند خلیج‌فارس که تازیان اینک آن را خلیج عربی می‌گویند، واژۀ عربی را بر سر‌ زبان‌ها انداخته و زمینه‌ساز بکار‌گیری آن در رسانه‌های جهان عرب شد.

همچنین با گسترش درگیری و جنگ میان اعراب و اسرائیل در دهۀ ۶۰ میلادی، جمال‌ عبدالناصر که همواره این خلیج را فارس خوانده بود، به عنوان نخستین رهبر جهان عرب و برای افزایش ملی‌گرایی عربی، خواهان دگرگونی نام خلیج فارس گردیده به آن آرمان و آرزوی عربی بخشید.

متن دستخطی از ملک عبدالعزیز بنیانگذار سلطنت عربستان سعودی به سال ۱۹۲۸ موجود است که در آن از نام تاریخی و اصیل خلیج فارس استفاده کرده است.



ابن بغدادی در قرن چهارم میلادی می‌نویسد: «دریای پارس ...به این سبب چنین نامیده می‌شود که کشوری پیشرفته‌تر از پارس اطراف آن نیست، و پادشاهان پارس از ازمنه کهن، قدرقدرت‌ترین بودند، و امروز نیز قدرتمند هستند...».
مِقدسی، جغرافیدان و مورخ دیگر عرب اوایل دوران اسلامی، اذعان کرده است که: «بیشتر مردم آن را ... تا یمن دریای پارس می‌نامند ... بسیاری از سازندگان کشتی و ناخدایان پارسی‌اند ... بسیاری در عدن و جدّه پارسی‌اند ... در صحار یکدیگر را با نام‌های پارسی می‌خوانند و به پارسی سخن می‌گویند. صحار مرکز عمان است ... و بیشتر مردم آن پارسی‌اند».

-سایه‌های صحرا، ایران باستان در جنگ، کاوه فرخ، ترجمهٔ شهربانو صارمی