تجربه‌های ناموفق آمریکا در آموزش دوزبانگی

ساموئل هانتینگتون

با هر شاخصی، جمعیت آمریکا به شدت حامی زبان انگلیسی هستند. در سال ١٩٩٠ چهار محقق در بررسی دقیق دیدگاه‌های عموم، به این نتیجه رسیدند که «برای تودۀ مردم، زبان انگلیسی نشانۀ مهمی از هویت ملی است».

در سال ١٩٨۶، ٨١ درصد جمعیت آمریکا معتقد بودند، «هر کسی که بخواهد در این کشور ماندگار شود، باید انگلیسی یاد بگیرد».

در نظرخواهی سال ١٩٨٨، ٧۶ درصد کالیفرنیایی‌ها صحبت کردن به زبان انگلیسی را در آمریکایی شدن افراد، مهم تلقی می‌کردند و ۶١ درصد معتقد بودند که رأی دادن باید محدود به انگلیسی‌زبان‌ها باشد!

در سال ١٩٩٨ در یک نظرخواهی، ۵٢ درصد آمریکایی‌ها قویاً و ٢۵ درصد آن‌ها تا حدی، از قانونی حمایت کردند که مدارس را موظف می‌کند آموزش به زبان انگلیسی باشد و همچنین آن‌ها را موظف کند تا دانش‌آموزانی که در زبان انگلیسی ضعف دارند، در برنامه‌های یکسالۀ آموزش انگلیسی شرکت نمایند.

اکثریت آمریکایی‌هایی که انگلیسی را جزء کلیدیِ هویت ملی خود قلمداد می‌کردند، با سختگیری‌های قانونگذاران در مسائل زبانی همراه شدند و انگیزه‌ای قوی برای مخالفان آموزش دوزبانه به وجود آوردند، تا خط‌مشی‌های خود را با متوسل شدن به ابتکارات، به صورت قانونی مصوب در آورند.‏