آینوهای ژاپنی، بازماندگان مهاجران ایرانی زمان ساسانی

آینوهای ژاپنی از ایرانیانی هستند که نیاکانشان در دوران ساسانی (حدود 1500 سال پیش) به ژاپن مهاجرت کرده‌اند.

ایشان پس از گذشت 15 قرن علاوه بر ظاهر ایرانی‌شان، تا حدی توانسته‌اند زبان خود را نیز حفظ کنند.

رگه‌های مهمی از زبان پهلوی ساسانی (فارسی) در زبان مردمان آینو یافت می‌شود. از جمله اینکه تمام اعداد در میان ایشان به فارسی بیان می‌شوند.

با گذشت بیش از 1500 سال از مهاجرت این مردم، هنوز نشانه‌هایی از ایرانی بودن را می‌توان به روشنی در چهرۀ آنان یافت.

و اما؛

تمام سفرنامه ها و کتب تاریخی، ترکان مغول را که تا دوران صفوی در آذربایجان سکونت می‌کرده‌اند با چشمان باریک و دیگر مشخصات زردپوستان وصف کرده‌اند.

پس چگونه می‌توان باور کرد که مردمان آینو بعد از 1500 سال هنوز مشخصه‌های تباری نیاکان خود را به ارث برده باشند، اما مردم آذربایجان و ترکیه با گذشت چند قرن کوچکترین شباهتی به اُغوزها نداشته باشند؟

برای مثال، در سفرنامۀ 6 ایتالیایی (ونیزی) که حدود 550 سال پیش به ایران آمدند و مدتی در دربار «اوزون‌حسن آق‌قویونلو» در تبریز سکونت کردند، وصف کاملی از چهرۀ اوزون حسن و دیگر ترکان آمده است، که کوچکترین شباهتی به چهرۀ امروزی آذربایجانی‌ها ندارد.

چگونه می‌شود که تبریزی‌ها به اجداد 500 سال پیش خود(!) هیچ شباهت ظاهری نداشته باشند و حتی هیچ نشانه‌ای از فرهنگ و آداب رسوم پدرانشان در ایشان نباشد، در حالی که مردمان آینو هنوز شباهت حیرت‌انگیزی به اجداد 1500 سال پیش خودشان دارند؟

آیا این ثابت نمی‌کند که خون ترک در رگ‌های ایرانیان آذربایجان جریان ندارد؟

ثابت نمی‌کند که ترکان چنان در اقلیت بوده‌اند که در میان تبریزی‌ها و... محو شده‌اند؟