هاینریش شلیمان با کشف ویرانههای تروآ، به جهان تاریخ و باستانشناسی ثابت کرد که «استورهها» افسانه نیستند، بلکه صورت دیگری از واقعیت، تلفیقی از زبان و فرهنگ زمان خود و زبان رمزگونهای هستند که ریشه در جهان ما دارند.هومر در ایلیاد از دو چشمه در نزدیکی تروآ یاد میکند که هر یک دمایی متفاوت با دمای دیگری دارد: یک چشمه آب بسیار گرم و چشمۀ دیگر آب بسیار سرد.
شلیمان این دو چشمه را در فاصلۀ چند کیلومتری بونارباشی، کنار تپۀ حصارلیک پیدا کرد. در آنجا، یک چشمۀ آب گرم آتشفشانی و یک چشمۀ آب سرد وجود داشت که فاصلهشان تا ساحل، حدود یک ساعت پیادهروی بود.
تاریخ روایی و مکتوب ایران که امروزه در مراکز آموزشی و دانشگاهی تدریس میشود، پیشینهاش به سالهای اخیر و زمان استعمار میرسد که توسط غربیها پیریزی شد. میدانیم که اکنون چنین آثاری منابع دانشگاهی مرتبط با پژوهشهای تاریخی کشورمان را تشکیل داده و اتفاقا مورد کمترین نقدها قرار گرفته است.
این کمتوجهی سبب جدا شدن بخشهای مهمی از تاریخ این قلمرو، و برای مثال تاریخ میانرودان و نیز نبردی حماسی همچون تروآ از خاستگاه اصلی آن شده است.