خط و زبان هخامنشیان، ایرانی است

مهرداد ایران‌مهر
روزگاری بیش از سه‌چهارم سرزمین‌های شاروَند (متمّدن) جهان، از سِند و یکسرت گرفته تا نیل و دانوب، زیر نگین فرمان و فرهنگ جهانشاهی پهناور ایرانیان به روزگار هخامنشی جای داشت.
پس روشن است،‌ مردمانی که بتوانند بر نزدیک به ۸۰ درصد سرزمین‌های شاروَند جهان روزگار خویش فرمان برانند،‌ می‌بایست که از تاریخی کهن و فرهنگی پُرمایه برخوردار بوده و همۀ ویژگی‌های یک فرهنگ پویا، و از آن گونه خط و زبانی توانمند را در چنبرۀ دستان و اندیشۀ توانمند خویش فراچنگ آورده باشند.

خط ما فارسی است یا عربی؟

خط ما فارسی است یا عربی(۱)؟

مهرداد ایران‌مهر

هر گروه از مردمان، برای استوار ساختن پایه‌های فرهنگ خویش، به دستمایه‌ای گران همچون «خط» نیاز دارند؛ تا به کمک آن، پرده از رازهای نهان فرهنگ خویش بردارند.

پیشینیۀ خط فارسی یا خط فارسی بازماندۀ خط‌های کهن ایرانی

دکتر آزاده احسانی

دیدگاه برخی دربارۀ خط پارسی اینست که، «این خط بازمانده‌ایست از خطی که آن را عربی می‌خوانند»، و شگفت آنکه برین باورند، «خط عربی، بازماندۀ خط نبطی یا کوفی است!».

حال آنکه وجود خطی با نام «خط عربی!» خود جای پرسش دارد. چرا که تا پیش از اسلام نشانی از وجود خط و دیوان و آموزش در میان عرب‌ها به ویژه در میان عرب‌های حجاز دیده نشده است. هر چند از عرب‌های شمال عربستان (حیره و غسان، که یکی زیر فرمان شاهنشاهی ایران و دیگری زیر فرمان امپراطوری روم بود)، پنج مدرک که کهن‌ترین آن‌ها به ۱۵۰۰ سال پیش باز می‌گردد، به دست آمده است. از عرب‌های جنوب نیز آثاری به دست آمده که پیوند با مردمان یمن دارد و آن‌ها نیز همانند مردم حیره زیر فرمان شاهنشاهی ایران بوده‌اند.

به این نزاع و درگیری کور پایان دهید!

مهرداد معمارزاده طهران (ایران‌مهر)

نزدیک به دو سال پیش که دکتر مازیار اشرفیان بناب، نتایج پژوهش‌های ژنتیکی خود در دانشگاه پورتس‌موث را منتشر نمودند، گروهی در ایران چشمانشان را بستند و دهانشان را گشودند و هر آنچه که لایق خودشان بود، بار این پژوهشگر جوان و توانمند کشورمان کردند.

به راستی، گناه دکتر اشرفیان چه بود؟

زبان فارسی و هویت ملّی

دکتر سیدحسین نصر - استاد مطالعات اسلامی دانشگاه جورج واشنگتن

ما اصولاً دو گونه نیروی فرهنگی در جهان داریم و در گذشته هم داشته‌‌ایم. به‌ ویژه در جهان کنونی که کشور‌ها زبان خود را وسیلۀ گسترش نفوذ خودشان قرار می‌دهند. از جملۀ این‌‌ها، کشورهایی هستند که زبان را وسیله‌‌ای می‌دانند برای این‌ که فرهنگ خودشان را چیره کنند.

نمونۀ بارز این گونه موارد، کشورهای فرانسه، انگلستان و ... هستند که هر سال هزینه‌های هنگفتی را متحمل می‌شوند تا مدارسِ آموزش و گسترش زبان خود را در سراسر جهان برپا کنند. عامل دیگری هم هست، مثلاً زبان ایتالیایی هیچ دلیلی برای گسترش زبان خود در سراسر جهان نداشته و ندارد، به ‌جز یک نوع سودای جهانگیری.