هزار و هفتصد تن سیب‌زمینی که چیزی نیست
مهرداد معمارزاده
وقتی توان و برنامه‌ای برای نگهداری مقداری سیب‌زمینی ندارند، ما بسیار نادان هستیم که انتظار حفظ و نگهداری دستاورهای ملی‌مان در برابر زیاده‌خواهان جهانی را، از حضرات داریم.
دستور خرید مقداری سیب‌زمینی از کشاورزان استان فارس و نقاط دیگر کشور صادر شد. اگرچه نیازی نیست یادآوری نماییم، مانند همیشه بدون هرگونه مطالعه، دقت، دلسوزی و مدیریت ساختارمند.
در هوای گرم زمان برداشت (اوایل پاییز) در استان‌های جنوبی کشور، سیب‌زمینی‌های مذکور به یکی از انبارهای عمومی سازمان تعاون روستایی منتقل گردیده و روی هم تلنبار شد. نوع سیب‌زمینی خریداری شده، از رقم پرمحصول «بامبو» بود که به دلیل سفید بودن مغز آن، شرایط انبارداری مناسبی ندارد. هزینۀ خرید این مقدار سیب‌زمینی نیز چیزی حدود 800 میلیون تومان آب خورده بود.
طبیعی‌ترین حالت این بود که، چنین سیب‌زمینی مغزسفیدی را بدون هدر دادن وقت، به یک سردخانه منتقل نمایند. هزینۀ نگهداری 6-4 ماهۀ این نگهداری، چیزی حدود 250 میلیون تومان هزینه دارد که دوسوم آن در زمان خروج محصول، از صاحب بار دریافت می‌گردد. یعنی اگر بهای خرید را 450 تومان فرض کنیم، قیمت تمام شده در زمستان امسال برای آن محصول، چیزی حدود 600 تومان در هر کیلو تمام می‌شد و بدینگونه از هدررفت 800 میلیون تومان سرمایۀ بی‌زبان مملکت نیز جلوگیری می‌گردید.
نیاز به یادآوری است، بیشتر سردخانه‌های مذکور، چندین اتاق 5-3 هزار تنی دارند، که در زمان تحریر همین نگاشته بنده به عنوان یک کارشناس سادۀ کشاورزی، نشانی تعداد زیادی از این سردخانه‌ها و آمار اتاق‌های خالی آن را دارم.
از سویی، این مقدار سیب‌زمینی را که حدود 35000 کیسه می‌شود، می‌توان به آسانی در حدود 100 کامیون معمولی ده‌چرخ جا داد. بدین سان، اگر حتی 10 استان محروم کشور را در نظر می‌گرفتند و به هر استان تنها 10 کامیون سیب‌زمینی فرستاده و هر کدام از آن 10 کامیون را در راه ورودی یک روستای محروم قرار می‌دادند، توزیع این مقدار سیب‌زمینی به ساعتی هم نمی‌کشید. با اینکار، دستکم اهالی 100 روستای محروم کشور که به نان شب‌شان هم محتاجند، می‌توانستند چند شبی سیب‌زمینی آبپز به بچه‌هایشان بدهند.
اینچنین که می‌شد، دیگر نیازی هم به دورریز 1700 تن سیب‌زمینی و سپس تحویل دادن این همه دروغ به رسانه‌ها از سوی مسئولین مربوطه نبود. اما چه کنیم که حضرات قانون‌مدار، اینک تنها خود را پشت صورت‌جلساتی پنهان می‌کنند که همیشه برای توجیه گند زدن‌های مکررشان در طول دورۀ تصدی و غارت اموال ملی، آن‌ها را آماده در جیب دارند!
حال می‌بینیم، دولتیان و متولیان اجرایی این مملکت چقدر نابخرد، بی‌مسئولیت، بی‌فکر، بی‌مبالات و پررو هستند که پس از به فساد کشاندن این مقدار سیب‌زمینی، به جای قبول مسئولیت، متاسفانه جلوی دوربین‌ها ظاهر شده و از ملت طلبکار هم هستند!
البته حیف و میل چیزی حدود یک میلیارد تومان از ثروت این مملکت، در برابر اختلاس‌های چندین هزار میلیاردی این سال‌ها، رقم خنده‌داری است.
بنابراین تنها این را گفتیم تا گوشه‌ای از بی‌تدبیری و باری به هر جهت بودن رفتارهای مجریان نابکاری را به تصویر بکشیم که پول این مملکت را در بانک‌های خارجی انباشت کرده، زن و بچه‌شان اکثرا در کشورهای اروپایی و آمریکا سکونت دارند و هم‌اکنون دارند به ریش بنده و شما می‌خندند.
